Michael Eavis heeft het ook dit jaar weer voor elkaar gekregen. Zijn Glastonbury is wat mij betreft nog steeds het vetste festival van Europa. Wat een beleving, wat een shows, wat een bands en wat een aankleding en sfeer. Wat kleine wijzigingen in vergelijking met vorig jaar. The Other Stage is wat groter, secret en surprise gigs zijn weer wat meer terug en iets andere indeling van bepaalde stukken van het immens grote terrein. Allemaal positief.
Ook dit jaar zijn we weer op woensdagochtend vanuit Bristol vertrokken. Aangekomen bij het terrein voor de eerste keer in de rij moeten staan bij de ingang. Niet zo raar, want er moeten 175.000 mensen door de poorten. De organisatie weet de massa mensen prima gedoseerd naar de ingang te leiden. Uiteindelijk niet extreem lang in de rij gestaan.
Bij binnenkomst dezelfde camping als vorig jaar opgezocht. Deze keer wat lager op de heuvel, aangezien het tentenkamp vorig jaar zo steil stond dat de tenten overdekte glijbanen waren (ja we leren het wel). Na het traditionele schelden op de gebruiksaanwijzing en het opzetten van de tenten het festivalterrein opgegaan voor een oriëntatieronde.
De afgelopen twee jaar zijn we niet echt veel in de William’s Green, The Green Fields, Avalon, Block 9 en Shangri-La Areas geweest. Deze areas liggen allemaal in het westelijke gedeelte van Glastonbury en zijn voornamelijk voor het nachtleven met veel dance gerelateerde acts. Dit jaar de woensdag en donderdag veel in deze areas geweest. Elke area heeft een bijzondere eigen sfeer. Favoriet is toch wel Block 9. In dit gebied is een stadsblok nagebouwd met complete flatgebouwen (filmstudio decors) op ware grote. Er staat één groot flatgebouw met treinstel dwars door de muur van het gebouw. Altijd wel gezien dat je hier naar binnen kan, maar nooit binnen geweest. Dit jaar voor de eerste keer naar binnen gelopen. Bij binnenkomst met open mond staan kijken naar de enorme “The London Underground” club en extreme lasershow in dit gebouw. Dat is het leuke van Glastonbury, elk jaar weer nieuwe indrukwekkende dingen ontdekken op het terrein
Vrijdag 26 juni 2015
Headliner: Florence and the Machine
Zoals elk jaar gaan alle hoofdpodia vanaf vrijdag open. Elk jaar staat er op vrijdag om 11:00 op The Other Stage (het tweede hoofdpodium) een “special guests” act geprogrammeerd. Vorig jaar waren dit de Kaiser Chiefs (beetje een teleurstelling). Dit jaar hoopte ik op The Libertines, maar die spelen zaterdags in Rusland dus die kans was niet echt reëel. Om 11:00 loopt Tim Burgess van The Charlatans het podium op. Ok, zoals verwacht geen Libertines maar zeker een goed alternatief. Na dit optreden The Cribs, Everything Everything, Catfish and the Bottleman en Run the Jewels gezien.
De grote afwezige deze dag is Dave Grohl en zijn Foo Fighters. Growl die door een gebroken been niet kan headlinen draagt zijn plaats over aan Florence and the Machine. Hiermee komt er een gat in de programmering van de Pyramid Stage. Emily Eavis laat via twitter weten dat er een secret gig op Pyramid stage gepland staat.
In afwachting van de secret gig zie ik op het podium links 2 Vox versterkers staan, daarnaast 2 Marshall versterker torens, een drumstel en rechts 2 Ashdown basversterker torens. Als gitaargear nerd let ik altijd heel erg op de gear die op een podium staat bij concerten. Deze backline komt me bekend voor. Eerder gezien bij The Libertines in de HMH. Zou het dan toch nog zo zijn? En ja hoor een paar minuten later komen Carl Barat, Pete Doherty, John Hassall en Gary Powell het podium oplopen. Geen idee hoe Michael en Emily Eavis dit voor elkaar hebben gekregen, maar The Libertines staan op Glastonbury 2015. De Britten schreeuwen Don’t look back into the sun vol overtuiging mee. Na The Libertines mag Florence and the Machine als waardige headliner de eerste dag afsluiten.
Zaterdag 27 juni 2015
Headliner: Kanye West
Qua programmering voor mij de minst interessante dag. Wel de dag van Kanye West, na protest en idiote petities van veel mensen heeft Kanye wat te bewijzen. De dag begint met FURS in de Williams Green tent. Daarna Courtney Barnett op Pyramid stage. Onderweg op zoek naar pizza lopen we langs de BBC Introducing stage. Op het podium staan 4 jonge zusjes snoeiharde punk te spelen. Maid of Ace, ik kende ze niet nu zeker wel. Wat een vette sound!.
Daarna is het tijd voor Father John Misty op Park Stage. De man weet als geen ander het publiek te entertainen met z’n goede songs, grappige verhalen en acties tussendoor. Het concert wordt uitgezonden op de BBC. Father John Misty spreekt de kijkers toe “A special welcome to all BBC viewers who decided to do mushrooms at home this year and watch the television”. Later stapt hij van het podium af en kijkt van dichtbij recht in de camera “I’m seeing you doing mushrooms at home and now the television is talking to you!”. Fantastische performance.
Na een show van Pharrell Williams, mag Kanye West als zaterdag headliner het podium op. Hij begint zijn set met Stronger, Power en Niggas in Paris. De aankleding van het podium is minimalistisch (enkel een groot beweegbaar plafond met heel heel heel veel witte lampen). Links en rechts van het podium wat weggedrukte muzikanten in zwarte kleding. Op zich wel iets wat je bij de arrogantie van Kanye West verwacht, alleen op een groot podium in maximaal wit licht. Toch is de creativiteit van het gebruik van de minstens 1000 witte spots op het podium erg hoog.
Ook dit jaar hadden we weer een vlag mee zoals dat hoort op Glastonbury. Deze keer 2 Amsterdam vlaggen, met op 1 vlag ‘Krakakaka’ gespoten met zwarte verf. De vlag was tijdens het concert van Kanye West goed in beeld op de BBC. Amsterdammers begrijpen direct de Krakakaka, na aanleiding van het interview van AT5 met een ooggetuige van een schietpartij in Amsterdam. Op twitter werd de vlag genoemd door 3voor12 en het AD heeft ook nog even de Krakakaka vlag vermeld in een stuk over Glasto.
Zondag 28 juni 2015
Headliner: The Who
De beste dag van Glastonbury 2015. De dag begint met SOAK, daarna Rae Morris en The Staves. In de middag Future Islands, deze band wil ik al heel lang zien. Het publiek waardeert de opmerkelijk dansmoves van zanger Samuel Herring. Naast de dansmoves heeft de band ook gewoon erg sterke nummers die alle lof verdienen.
Rond 18:45 is het tijd voor Belle and Sebastian. Een absoluut hoogtepunt en misschien wel de beste show van Glastonbury 2015. Een grote band met 13 muzikanten, waaronder de sympathieke frontman Stuart Murdoch, en 4 danseressen. Af en toe lijkt de show wel een musical met danseressen die songteksten uitbeelden en theaterachtig danspasjes opvoeren. Bij de laatste twee nummers nodigt de band een aantal mensen uit om op het podium te komen dansen. Het ‘feel good’ gehalte van deze show is erg hoog.
Na Belle and Sebastian is het tijd om naar Pyramid stage te lopen om nog een paar nummers van Paul Weller en afsluiter The Who te zien. Ik ben net op tijd voor ‘Town Called Malice’. De Britten zijn er gek op. Vrijwel iedereen zingt mee. The Who begint de show met een scherm met een biografie over de band en beelden van Keith Moon en John Entwistle die er helaas niet meer bij kunnen zijn. Even later komen Pete Townshend en Roger Daltrey het podium op gevolgd door de rest van de huidige band (inclusief Zak Starkey, de zoon van Ringo Starr en Simon Townshend de broer van Pete).
Roger Daltrey is ondanks zijn leeftijd nog aardig goed bij stem. Halverwege de show wordt Pete woest op het plastic drumscreen dat ter demping van het geluid voor het drumstel staat. “What’s this fucking thing!!, I can’t hear the drums!!!”. Even later is hij er klaar mee en sloopt de plastic platen hardhandig voor het drumstel van Zak Starkey weg. Roger reageert met “50 years and nothing has changed, that feels good”. Waarop Pete antwoord “I fixed it!, I fixed it vionlently, but i fixed it!!’. Ik had de The Who graag in de jaren 60 willen zien, in de periode dat Keith Moon nog explosieven gebruikte om zijn drumstel op te blazen, hotelkamers sloopte en Pete nog gitaren kapot sloeg op het podium. Helaas moeten we het nu doen met enkel het slopen van drumscreens. Ook deze mannen worden oud, maar leveren nog wel een goede show af.
Vorig jaar zei ik al “Glastonbury is het Disneyland onder de festivals”. Dit jaar heeft het Glastonbury team mijn verwachtingen meer dan overtroffen. Dus eigenlijk verwacht ik volgend jaar het team van Disneyland op Glastonbury om te zien hoe het echt moet.
