Het is ondertussen alweer een week (EEN WEEK!) geleden dat we op Glastonbury stonden. Het festival is snel voorbij gegaan en deze week eigenlijk nog sneller. Nu het normale leven weer begint is het tijd om even stil te staan bij de 5 hoogtepunten van het festival. Dit jaar zijn het niet de headliners die indruk op me hebben gemaakt. Al waren de headliners wel echt heel goed (Florence and the Machine, Kanye West en The Who).
1. Belle and Sebastian (Other Stage, Zondag 18:45)
Voor mij het beste optreden van Glastonbury 2015. De band bestaande uit 13! muzikanten en daarbij nog 4 danseressen is op zich al indrukwekkend. Frontman Stuart Murdoch is waarschijnlijk één van de meest sympathieke frontmannen die ik dit weekend gezien heb. Hij heeft er plezier in en straalt dit uit. Tussen de nummers door verteld hij verschillende verhalen variërend van de verkiezingen in Schotland tot een Disneyachtig verhaal over liefde. De danseressen op het podium zorgen af en toe voor een musical sfeer waardoor het ‘feel good’ gehalte erg hoog is. Voor de laatste twee nummers nodigt de band een aantal mensen uit het publiek uit op het enorme Other Stage. Het publiek mag dansen op het podium. Murdoch maakt nog een verwijzing naar Kanye West die de avond ervoor (overigens terecht) iemand van het Pyramid podium liet verwijderen door beveiliging. Belle and Sebastian was een fantastisch show die me nog lang bij zal blijven.
2. The Libertines (Pyramid Stage, Vrijdag 19:15)
The Libertines stonden niet in de line up van Glastonbury dit jaar. Aangezien ze momenteel wel touren en ik deze band echt heel goed vind, was dit wel een teleurstelling. Met het wegvallen van de Foo Fighters en het doorschuiven van Florence and the Machine naar de headline spot kwam er een plek vrij. In afwachting van wat er zou komen liepen Pete, Carl, John en Gary rond 19:15 het Pyramid podium op. The Libertines hebben flink wat credits bij onze Britse buren. Vorig jaar zag ik ze in de Heineken Music Hall (eveneens met veel Britten in de zaal). Toen dacht ik al, deze band moet je gewoon eigenlijk op Glastonbury zien en dit jaar was het zo ver. The Libertines spelen alle anthems (Can’t stand me now, What a waster, What Katie did). Daarnaast nog de nieuwe single Gunga Din en als afsluiter Don’t look back in to the sun. De afsluiter is voor de Britten een absolute meezing klassieker.
3. Father John Misty (Park Stage, Zaterdag 18:30)
Father John Misty is met al zijn nonchalantheid en charme op het podium een absolute entertainer. Naast een fantastisch album is hij live belachelijk goed. Bewust van alle BBC camera’s spreekt hij televisiekijkend Engeland toe “A special welcome to all BBC viewers who decided to do mushrooms at home this year”. Tussen de nummers door begint hij nog een verhaal over al zijn polsbandjes. “They covered me in wristbands. This one means i’ve been kicked out of the healing fields, this one means I’m under age, so ladies…. And with under age I mean under 50”. Father John Misty is zonder twijfel een ras artiest die het publiek als geen ander weet te bespelen. Deze man wil je gewoon live zien!
4. Future Islands (Other Stage, Zondag 17:15)
Na het optreden van Future Islands in de David Letterman show kreeg de band eindelijk de aandacht die ze verdienen. Ze mochten naar Jimmy Kimmel en naar Later with Jools Holland. Met al deze publiciteit heeft de band dit jaar een druk festival seizoen. De band die al sinds 2006 bezig is stond dit jaar op Glastonbury. Frontman Samuel Herring weet met zijn dansmoves alle waardering en enthousiasme van het publiek voor zich te winnen. Naast de moves heeft de band gewoon een top album afgeleverd met erg goede nummers. De band is erg dankbaar voor hun publiek en laten dit op het podium ook oprecht weten. Geen standaard “Thank you” verhaal maar een oprecht “Thank you” verhaal met zichtbare emotie in de gezichtsuitdrukkingen. Deze band gun je gewoon al het succes wat ze nu eindelijk hebben.
5. The Who (Pyramid Stage, Zondag 21:15)
Ook dit jaar heeft Glastobury weer opmerkelijke headliners met als grootste verrassing uiteraard Kanye West. Van de headliners is The Who mijn favoriet dit jaar. De band gaat al lang mee, helaas al een tijd zonder Keith Moon en John Entwhistle. Niettemin zijn de overige founding members Roger Daltrey en Pete Townshend nog goed in vorm. Het brede scala aan hits die The Who heeft maakt dit een bijzondere show. Townsend heeft ondanks zijn leeftijd nog wat rock ’n roll mentaliteit in zich. Halverwege de show sloopt hij de helft van het plastic drumscherm dat ter isolatie voor het drumstel van Zak Starky (de zoon van Ringo Starr) staat. Pete die half doof is kon de 4 afteltikken van Starky niet horen, waardoor hij zijn gitaar partij te laat inzette. Wijzend naar het plastic drumscherm schreeuwt hij “What’s this fucking thing!!!”. Aan het einde van de show moet ook de andere helft van het drumscherm er aan geloven. Daltrey trekt de rest van het scherm om en trapt er tegen aan. Oh wat had ik graag The Who in de jaren 60 willen zien, toen de band nog alles sloopte wat los en vast zat.
